Jeżeli wiadomo, że pracownik nie wykona powierzonych zadań w ramach podstawowych norm czasu pracy, to wprowadzenie zadaniowego czasu pracy jest niedopuszczalne. Wprowadzenie tego systemu czasu pracy nie wymaga zgody pracownika, pracodawca powinien jednak skonsultować z pracownikiem czas niezbędny do wykonania powierzonych zadań. W razie sporu pracodawca musi wykazać, że powierzone pracownikowi zadania były możliwe do wykonania w określonym czasie.
Jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest zobowiązany do ustalenia regulaminu pracy, najprostszą formą wprowadzenia zadaniowego czasu pracy jest obwieszczenie. Obwieszczenie wchodzi w życie po upływie 2 tygodni od dnia podania go do wiadomości pracowników np. przez wywieszenie na tablicy ogłoszeń lub poinformowanie pracowników e-mailem.
Kiedy można zastosować zadaniowy czas pracy?
Zastosowanie na dowolny okres zadaniowego systemu czasu pracy, musi być uzasadnione rodzajem wykonywanej pracy lub organizacją pracy, czy też miejscem jej wykonywania. Sąd Najwyższy wskazał, że w celu skutecznego wprowadzenia systemu, wymagane jest konkretne wskazanie zadań pracownika do zrealizowania także w przyszłości. Zadania powinny zostać określone z co najmniej kilkudniowym wyprzedzeniem, jeżeli są to zadania stałe, można je uwzględnić w umowie o pracę. Jeśli zadaniowy system czasu pracy został wpisany do umowy o pracę i nastąpi zmiana systemu czasu pracy, należy dokonać zmiany umowy w drodze porozumienia lub wypowiedzenia zmieniającego.
Zasady związane z zadaniowym czasem pracy
Zadaniowy czas pracy nie może być wprowadzony dla każdego pracownika np. pracownik młodociany nie może z niego korzystać ze względu na konieczność ścisłego ewidencjonowania czasu pracy. Nie należy też przenosić na pracownika ryzyka działalności gospodarczej i ustalając wymiar czasu pracy wiązać go z osiągnięciem określonego rezultatu ekonomicznego, np. wartości sprzedaży. W stosunku do kierowców obowiązują szczególne przepisy dotyczące zadaniowego czasu pracy.
Zadaniowy czas pracy można stosować gdy:
– nie ma możliwości kontrolowania i ewidencjonowania czasu pracy pracownika (akwizytor, przedstawiciel handlowy)
– pracownik wykonuje swoją pracę poza zakładem pracy (listonosz)
– liczy się indywidualne zaangażowanie zatrudnionego, a praca może być wykonana poza normalnym rytmem pracy zakładu zatrudniającego (menedżer, programista, grafik komputerowy, architekt)
– zapotrzebowanie na pracę zależy od wielu różnych czynników np. od warunków atmosferycznych (dozorca domu)
– gdy rodzaj pracy nie wymaga stałych godzin pracy (leśnik)
Czas pracy.
W zadaniowym czasie pracy pracownik samodzielnie decyduje, kiedy ma wykonać zadanie, ale musi podporządkować się poleceniom pracodawcy wynikającym z istoty stosunku pracy. Nie oznacza to, że pracownika obowiązuje tzw. nienormowany czas pracy. Powierzone zadania powinien wykonywać w czasie ośmiu godzin na dobę, średnio 40 godzin tygodniowo, w pięciodniowym tygodniu pracy. Dodatkowe godziny pracy są traktowane jako godziny nadliczbowe, limitowane w skali roku kalendarzowego. Gdy wymiar czasu pracy ulega zmianie z powodu korzystania z urlopu wypoczynkowego lub niezdolności do pracy, to termin wykonania poleconych zadań musi być przesunięty.
Ewidencja czasu pracy.
Przy zadaniowym czasie pracy pracodawca nie musi prowadzić ewidencji godzin pracy (pracownik jest rozliczany z wykonanego zadania), ale należy ewidencjonować dyżury, delegacje, okresy urlopów wypoczynkowych i bezpłatnych, usprawiedliwione bądź nieusprawiedliwione nieobecności czy opiekę nad chorym członkiem rodziny.
Jeden dzień wolny odpowiada 8 godzinom pracy. Urlop wypoczynkowy pracownika, wykonującego obowiązki w ramach zadaniowego systemu czasu pracy zależy od stażu pracy niezależnie od miejsca, w którym ją wykonuje i wynosi:
– 20 dni – jeśli staż jest krótszy niż 10 lat,
– 26 dni – jeśli staż wynosi 10 lat i dłużej.
